EMIL JURKIEWICZ SP2CC (1891-1980)

Emil Jurkiewicz urodził się 15.07.1891 r. w Gródku Jagielońskim niedaleko Lwowa.
Ukończył realne gimnazjum we Lwowie. Został przydzielony do formacji wojsk łączności, gdzie zainteresował się łącznością radiową. Dowództwo widząc jego zainteresowanie wysłało Emila na szkolenie w tym zakresie, które procentowało w udoskonalaniu posiadanego sprzętu i uzyskaniu oraz sprawniejszej radiotelegraficznej łączności.
W jednym z „Radjo- Amatorów” wydawanych przez braci Odyńców przeczytał o lwowskich krótkofalowcach. Szybko został członkiem LKK z numerem 26 na pierwszej liście.
Doświadczenie i zasługi przyczyniły się do uzyskania pracy w łączności również po odzyskaniu niepodległości. W 1918 r powołało go na stanowisko kierownika technicznego radiostacji na poznańskiej cytadeli. Radiostacja ta jako pierwsza stacja wojskowa, w odrodzonej Polsce, przekazana została Ministerstwu Poczt i Telegrafów a Emil został pracownikiem tego resortu. W 1922 r. skierowany został do budowy radiostacji w Grudziądzu a po jej wybudowaniu został jej kierownikiem.

W roku 1923 LKK przydzielił Emilowi znak wywoławczy TPJU. Od 1926 r. pracował pod znakami SP3JU. W 1930 r. otrzymał zezwolenie wydane przez MPiT ze znakiem SP1CC. W 1930 r. uczestniczył w ogólnopolskiej wystawie krótkofalowych urządzeń nadawczo-odbiorczych na której nagrodzony został dyplomem 1 stopnia za " dwu stopniowy nadajnik sterowany kwarcem, który w owym czasie był pierwszym w Polsce”.
W 1930 r. objął stanowisko kierownika radiostacji przybrzeżnej MPiT „Gdynia Radio”, która była podzielona była na dwa ośrodki: nadawczy na Oksywiu i manipulacyjno- odbiorczy w centrum Gdyni a w końcowej fazie nowo wybudowanym ośrodku Gdynia-Witomino.

W 1933 roku na pasmach amatorskich i to w trzech językach ( a tym w języku niemieckim) krytykował nazistów i Hitlera. Jednego z wystąpień Emila słuchał ambasador Niemiec w Polsce von Modtke, który gościł u emerytowanego wojskowego zajmującego się krótkofalarstwem. Ambasador poczuł się obrażony i złożył protest na ręce Ministra Spraw Zagranicznych. Minister Beck zarządził dochodzenie w tej sprawie. Specjalny kurier doprowadził Emila przed oblicze wściekłego ministra, który zażądał od Emila wypowiadanych tekstów na piśmie jednak ich nie otrzymał bo takowe nie istniały a wygłaszane były „ z głowy” Minister zarzucał Emilowi dopuszczenia się do ”ciężkiego przestępstwa politycznego” i straszył go więzieniem. O sprawie poinformowane zostało MPiT, które potraktowało SP1CC łagodniej i zawiesiło jego licencję na 12 miesięcy.
5 maja 1937 Emil przewodniczył zebraniu założycielskiemu Morskiego Klubu Krótkofalowców, które odbyło się w lokalu PWiWF w Gdyni przy ulicy Zygmunta Augusta 9 z zamiarem odłączenia się od klubu bydgoskiego i utworzenia nowego okręgu PZK. Po zatwierdzeniu statutu klubu przez Urząd Województwa Pomorskiego w Toruniu PZK z dniem 1.01.1938 r. MKK uznany został jako samodzielna jednostka Związku obejmująca powiaty: morski, kartuzki, kościerski, tczewski, chojnicki i starogardzki. 17 stycznia 1938 obyło się pierwsze Walne Zebranie konstytucyjne klubu, na którym Emil SP1CC został wybrany prezesem. Zebranie miało niezwykle uroczysty przebieg, odbyło się na sali posiedzeń Rady Miejskiej w Gdyni w obecności, Wice Komisarza Rządu, Szefa Służby Łączności Floty, Sekretarza Generalnego PZK, prezesa BKK i przedstawiciela PKRN.
Emil w każdą niedzielę o godzinie 9.00 na fali 42,5 m za pośrednictwem nadajnika Gdynia Radio
nadawał komunikat klubowy.
Na Walnym Zjeździe PZK w Bydgoszczy, które odbyło się 5/6 czerwca 1938 r. Emil został z-cą członka ZG PZK. MKK liczył już 47 członków, w tym 19 nadawców. W dniu 21.01.1939 r. odbyło się ostatnie przed wojną Walne Zebranie MKK, na którym Emil ponownie wybrany został prezesem klubu. W związku z nasilającą się propagandą Niemiec hitlerowskich wydane zostało w zarządzie Komisariatu Rządu w Gdyni, że osoby posiadające zezwolenie na stacje nadawcze winny niezwłocznie zgłosić wniosek do właściwego Starostwa o zezwolenie na nadawanie, albowiem w pasie granicznym, niezależnie od licencji uzyskanej w MPiT, wymagane jest osobne zezwolenie powiatowej władzy administracyjnej.
W czerwcu MKK 1939 r. podjął uchwałę o treści: „Członkowie Morskiego Klubu Krótkofalowców nie będą, podczas przeprowadzania łączności używali języka niemieckiego”
 Wcześniej bo 1936 roku oddelegowany został do Centralnego Biura Radiooperacyjnego w Warszawie z zadaniem jego usprawnienia.
Funkcje tą pełnił do 12.09.1939 roku, kiedy to wojska hitlerowskie wkroczyły do Gdyni. Zanim opuścił radiostację osobiście niszczył urządzenia radiowe aby nie dostały się w ręce okupanta.
W tym samym czasie przeniósł swoją radiostację amatorską do Urzędu PiT w Gdyni i przekazywał do Warszawy informacje o sytuacji nad Bałtykiem. W ostatniej chwili opuścił Gdynię i udał się do Krakowa gdzie przebywał pod zmienionym nazwiskiem do końca wojny.
Na początku kwietnia 1945 wrócił do Gdyni, gdzie z zespołem porządkował to co pozostało po przedwojennej Gdynia Radio. W tym samym roku uruchomił radiostacje, która mogła nawiązywać łączności ze statkami, Katowicami, Szczecinem i Warszawą oraz Finlandią, Norwegia i Szwecją.
W 1949r. był jednym z członków założycieli Oddziału Gdańskiego PZK.
W kolejnych latach Emil budował i uruchamiał kolejne ośrodki radiokomunikacji morskiej. W połowie lat pięćdziesiątych otrzymał zezwolenie z sufiksem przedwojennym i pod znakiem SP2CC pracował do końca swej aktywności krótkofalarskiej. W 1951 r. został z niewiadomych mu przyczyn zwolniony ze stanowiska szefa Urzędu Radiotelegraficznego w Gdyni. Od 1952 r. był pracującym emerytem. W 1954 rozpoczął pracę w Rejonowym Urzędzie Telekomunikacyjnym, którą kończył po czterech latach.
Był wieloletnim członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich. W ramach SEP szkolił specjalistów z branży radiokomunikacji, radiotechniki oraz telegrafistów. W 1957 roku został zrehabilitowany przez Wojewódzki Zarząd Łączności w Gdańsku za bezpodstawne odsunięcie go ze stanowiska naczelnika Urzędu Radiotelegraficznego.
W tym samym roku aktywnie włączał się do reaktywacji Oddziału Gdańskiego PZK i Morskiego Klubu Krótkofalowców, który otrzymał znak SP2PAH.
27 stycznia 1976 r. powstał Klub Seniorów PZK przy ZOW PZK w Gdańsku. (Emil był grupie założycielskiej i został członkiem klubu z numerem 03).
W latach siedemdziesiątych Emil spotkał się w MKK z Edwardem Gierkiem, który gratulował mu osobiście nieocenionego 50-letniego wkładu pracy w rozwój radiokomunikacji morskiej oraz w działalność społeczną na rzecz ruchu krótkofalarskiego w Polsce.
Za zasługi dla radiokomunikacji w Polsce odznaczony został min. Złotym Krzyżem Zasługi(1938), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1956), Odznaką 40-lecia Poczty Polskiej (1958), Odznaką Racjonalizatora Produkcji (1957).
Z aktywna pracę na rzecz Polskiego Związku Krótkofalowców w 1975 r. otrzymał Honorowa Odznakę PZK (Nr 18) oraz Medal za zasługi dla Obronności Kraju (1968 r.)
Miał syna Kazimierza SP2YK, który był radiooficerem na statkach i pojawiał się na pasmach amatorskich jako SP2YK/mm.
Wielu z grona starszych krótkofalowców nie zapomni wspaniałego krótkofalowca i jego charakterystycznego wywołania ”… tu SP2CC z naszego kochanego wybrzeża” wypowiadanego z lwowskim akcentem.
Zmarł 14.09.1980 r i jest pochowany na cmentarzu w Gdańsku -Wrzeszczu Rejon VIII, kwatera V, rząd 2 nr grobu 29.

Tnx: SP2AYC, SP9LDB

SP3CUG, SP2IW, SP8TK