BERNARD MIELCARSKI SP3PD (1921–1989)
- Szczegóły
- Odsłony: 1999
Bernard Mielcarski SP3PD urodził się 10.07. 1921 r. w Poznaniu. Krótkofalarstwem zaczął się interesować już przed II Wojna Światową. Krótkofalowiec Polski nr 8-9/ 1938 wspomina krótkofalowca o znaku SP3PD z Poznania. Był członkiem PZK -Okręgu Zachodnio-Polskiego nr 66 oraz Lwowskiego Klubu Krótkofalowców -Okręg Poznański.
Po wojnie rozpoczął pracę w eterze w 1948 r. pod wymyślonymi znakami SP5AB lub SP5BA.(bez licencji) Pracował na niemieckiej radiostacji czołgowej mieszkając przy ulicy Chwałkowskiego 12 m.13 na poznańskiej Wildzie. Zakłócenia przemysłowe nie pozwalały na osiągniecie rewelacyjnych wyników. W tym czasie wybrał się z sąsiadem z Wildy Wiesławem ( późniejszym SP2DX) synem Tadeusza SP1JF a po wojnie SP3 PF poza miasto i na małym pagórku słuchali DX-ów na 10 m. Doszedł wtenczas do wniosku, że miasto to nie miejsce dla krótkofalowca i postanowił, że właśnie tu się kiedyś wybuduje. Po kilkudziesięciu latach plany zrealizował. Puste pola zmieniły się miejscowość, która do dziś nazywa się Suchy Las. Już w 1951 Bernard zbudował 10-lampowy superheterodynowy odbiornik 144 MHz. Po wojnie licencje otrzymał w październiku 1952 nr (info SP3PJ) Bernard zajmował się zawodowo budową urządzeń elektronicznych. Na potrzeby amatorskie konstruował także sprzęt UKF.
Urządzenia te próbował w czasie łączności i dość często wyczynowych. Anteny instalował na poniemieckiej wieży telekomunikacyjnej w Osowej Górze koło Poznania. Niestety przez długie miesiące prowadzenia nasłuchów rezultaty były mizerne. Zespół w składzie Tadeusz Wysocki SP2AN, Bernard Mielcarski SP3PD, Zdzisław Kachlicki SP3PK, Jan Sroczyński SP3PS, Eugeniusz Kulawiak SP3UE i SP3014 stwierdzili, że potrzebna jest głęboka analiza sytuacji i intensywna praca zbiorowa. Zbierane były informacje na temat raczkującego w Polsce UKF-u. Ben SP3PD budował przeróżne wersje urządzeń, na których prowadził całodobowe nasłuchy. Kolejnym bodźcem było wydanie zezwoleń na pasma UKF. Tak mijały lata 1951-1953. Sprzęt SP3PD po jego adaptacji do pracy terenowej wypróbowano w czasie Igrzysk Harcerskich w Krynicy oraz w zawodach”Polny Deń” 1954. I znów rezultaty okazały się znikome. Bernard zbudował też sprzęt pomiarowy. SP2AN na KF-ie poinformował, krótkofalowców niemieckich, że w Poznaniu czynna jest stacja w paśmie 2 m. Koledzy z DL zaproponowali aby następnego dnia przeprowadzić próby. 22.06.1954 o godzinie 10.22 SP3PD wspierany przez SP3UE przeprowadził pierwszą łączność DX-ową w paśmie 2 m ze stacją DL7FS z Berlina. Jednak był to jedyny sukces. Przeprowadzenie kolejnych łączności kończyło się fiaskiem. SP3PD przebudowuje kolejny raz urządzenia nadawczo-odbiorcze i stawia maszt wysokości 20 m. Jego antena była wyjątkowo rozbudowana. SP2DX podkreśla w swoich wspomnieniach o SP3PD, że była to największa antena kierunkowa 144 MHz w Europie. Wspólnymi siłami wybudowali kolejne dwa odbiorniki. Pierwszy zbudowany był na dwudziestu lampach a drugi z potrójną przemianą częstotliwości z podwójnym wzmacniaczem Wallmana, oscylatorami na kwarcach oraz układem dopasowującym do anteny na 24 lampach.
W 1956 wspomniana super antena UKF przysporzyła Benowi trochę kłopotów. W czasie wydarzeń czerwcowych uznano ją jako element urządzeń zagłuszających. W czerwcu 1958 roku Ben SP3PD przeprowadził pierwszą w Polsce łączność w odbiciu od zorzy polarnej ze stacją SM6BTT. W latach pięćdziesiątych SP3PD, w czasie zawodów kajakowych na Warcie przeprowadzał transmisje dla Polskiego Radia z radiostacji lampowej zainstalowanej na motocyklu. Ben miał poważny wypadek samochodowy, długo leżał w szpitalu. Mimo kłopotów wyszedł z trudnej sytuacji i wybudował planowany zaraz po wojnie dom w Suchym Lesie.
W 23 05.1979 został członkiem SP OTC (nr 25) Był wielkim autorytetem szczególnie dla ultrakrótkofalowców. Miał syna Wiesława. Zmarł 24.04.1989 r. i pochowany jest na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu ( pole 44, kwatera 3, rząd 19 grób rodzinny nr 15) TNX: SP9LDB ,SQ3LUV
autorzy: SP3CUG, SP8TK