Adam Zaleski SP6OF (1907-2006)

• 

Szczegóły

Kategoria: Sylwetki

Opublikowano: środa, 07, wrzesień 2016 18:06

Super User

Odsłony: 2320

Adam Mieczysław Zalewski urodził się 6 listopada 1907 r. w Zborowie w powiecie tarnopolskim. Rodzicami jego byli Aleksander i Teofila z d. Kańska. Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował naukę w VIII  Państwowym Gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego o kierunku Matematyczno - Przyrodniczym we Lwowie. Maturę uzyskał w 1929 r. Wtenczas już budował własnoręcznie pierwsze odbiorniki krótkofalowe.

Służbę wojskową obywał w Szkole Podchorążych Piechoty nr 7 w Śremie. Po szkole został skierowany do JW. w Złoczowie. Tam podjął decyzje o pozostaniu w wojsku. Otrzymał skierowanie do Szkoły Podchorążych  Inżynierii w Warszawie. Szkołę tą ukończył w 1933 r. z wynikiem dobrym w stopniu podporucznika  wojsk łączności. Pierwszym jego miejscem służby zawodowej był Brześć nad Bugiem. Został dowódcą plutonu łączności. Już w 1935 roku otrzymał awans na stopień porucznika i powierzono mu stanowisko dowódcy kompanii łączności. W 1937 r. wstępuje do Wileńskiego Klubu Krótkofalowców. W tym samym roku otrzymuje licencje o znaku SP1OF. Pod tym znakiem pracuje z Twierdzy Brzeskiej. „Krótkofalowiec Polski” nr 6 z 1937 r. pisze o dobrych wynikach SP1OF. Z uwagi na to, że wydawanie licencji z prefiksem SP1 dobiegło końca  w 1937 roku  Ministerstwo Poczt i Telegrafów przydzieliło krótkofalowcom  prefiksy SP2 i SP3.

 

Jednocześnie ustalono, z zainteresowanymi stronami, że prefiks SP2  będę otrzymywać wojskowi oraz pracownicy cywilni zatrudnieni w instytucjach związanych z Ministerstwem Spraw Wojskowych. z czego Adam skorzystał- otrzymał znak SP2OF.
W marcu 1939 w związku z cichą  mobilizacją jego dywizja została przetransportowana w rejon Borów Tucholskich. 1 września 1939 r. po silnym ataku niemieckiego Korpusu Pancernego  przyszedł rozkaz do odwrotu. Po atakach lotniczych jednostka a z nią kompania łączności przestała istnieć. Adam  z niewielka grupą ocalałych żołnierzy podjął próbę przedostania się do Wisły. Dalsze kroki skierował na stolicę, gdzie została go kapitulacja Warszawy. Już jako cywil dociera do Brześcia i z rodzina przenosi się do Siedlec. 9 grudnia 1939 r. po zaprzysiężeniu rozpoczął działalność konspiracyjną. W radio usłyszał, że w Francji formuje się Wojsko Polskie. Adam podejmuje szybką decyzje i przez Słowację, Węgry, Jugosławię dociera do Marsylii. Po zaliczeniu obozu weryfikacyjnego  w wyniku agresji Niemiec na Francję w czerwcu 1940 r. zostaje wraz z innymi żołnierzami ewakuowany do Wielkiej Brytami.

W sierpniu  po kolejnym obozie weryfikacyjnym  odzyskuje stopień wojskowy i zostaje przydzielony do 3 Brygady Kadrowej a następnie do Pierwszej Dywizji Pancernej Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W 1944 r. awansuje na kolejny stopień oficerski i otrzymuje przydział na stanowisko dowódcy Drugiego Szwadronu w batalionie łączności Dywizji.
Wraz z dywizją bierze udział w inwazji morskiej na Francję. Walczy o Belgię i Holandię.
Stąd szereg odznaczeń francuskich belgijskich i holenderskich oraz honorowe obywatelstwo miasta Breda.
W 1944 r. kapitan Zalewski skierowany został na kurs w Centrum Wyszkolenia Łączności w Szkocji a później na kurs Wyższych Dowódców Łączności.

17 września 1946 r. wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczanie. Od rodziny dociera list z informacją, ze przeżyli ale zona jest chora na gruźlicę. Okoliczności te ostatecznie zdecydowały o powrocie Adama do Polski. Powrót na ojczystą ziemię miał miejsce w dniu 11 lipca 1947 r. Chwilę później zamiast powitania bohatera  zapytano go po co wrócił do kraju. Dotarł do miejscowości Skąpa, w której mieszkała żona z córkami.

Był przekonany, ze zostanie przyjęty do Wojska Polskiego a w wyniku starań  został przeniesiony do rezerwy.
W pełni sił doświadczony oficer łączności, patriota , znający język angielski, niemiecki i rosyjski szukać musiał pracy i mieszkania co w jego przypadku przez kilka lat było nie lada wyczynem. Wszędzie otrzymywał odmowę a powodem był fakt, że był przedwojennym oficerem i służył w PSZ.  Dla bohaterów z Zachodu brak miejsca stosownego miejsca pracy. Od 1 września 1947 roku miał pracę ale musiał z niej rezygnować bo nie miał  mieszkania.

W marcu 1948 r. zostaje zatrudniony jako kierownik administracyjny w Przedsiębiorstwie „Polska Wiklina” w Bydgoszczy a następnie w Poznaniu. Był  środowiskowym działaczem społecznym. Na wiosnę 1948 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, która w rok później połączyła się z PPR w PZPR.

Mimo to Adam jest ciągle szykanowany. W czasie jego podróży służbowej miał częste rewizje w swoim mieszkaniu. Uważał, ze był śledzony. W 2002 r. dowiedział się z akt IPN, że był na służbie Zachodu i dlatego nigdy nie otrzymał paszportu i nie mógł wyjechać za granice. Mimo to otrzymywał do realizacji poważne zadania i stanowiska. W 1952 powierzono mu stanowisko p.o.  dyrektora i zastępcy dyrektora ds. technicznych oraz kierownika Sekcji Techniczno-Produkcyjnej. To nie był jednak awans lecz  taktyka. W ślad za awansami nie szły podwyżki płac. W 1953 r. został zwolniony z pracy bez podania przyczyn. Zwrócił się z prośba do Bolesława Bieruta. Po miesiącach  powiadomiono go, że w związku z poleceniem zatrudnienia proponuje mu się  posadę stróża na poczcie głównej we Wrocławiu z najniższą możliwą pensją.
Przez kilka lat przenoszony był służbowo do wielu zakładów pracy na dziesiątki różnych stanowisk.

Od początku 1955 roku pracował w Spółdzielni Pracy „Radiotechnika” na stanowisku pracownika biurowego a następnie technika produkcji. Później został kierownikiem Komórki Kalkulacji Cen. Kolejno zajmował stanowisko starszego inżyniera  produkcji z jednoczesnym pełnieniem obowiązków kierownika Biura Technicznego.

Przez długie lata władza ludowa uniemożliwiła mu przywrócenie przedwojennej licencji. Dopiero w 1969 roku uzyskuje upragnione zezwolenie i to jeszcze ze starym sufiksem SP6OF Z tą chwilą nabierał sił do aktywnej pracy społecznej. Był członkiem klubu SP6PAV i pełnił w nim rożne funkcje. Od 1976 roku aktywnie pracował w ZOW PZK we Wrocławiu. Był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej a następnie Kierownikiem Biura oddziału wrocławskiego PZK. Od roku 1979 jest członkiem SP OTC.

W 1972 roku odchodzi na emeryturę. Ostatnie lata działał w Klubie SP6 PWW. W 1993 mianowany został na stopień majora sześć lat później został awansowany do stopnia podpułkownika. Aktywnie pracował w Stowarzyszeniu Elektryków Polskich, Naczelnej Organizacji Technicznej,  Ogólnokrajowego  Stowarzyszenia Kombatantów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Światowego Związku Żołnierzy Wojsk Łączności.
Za bogata działalność zawodową i społeczną odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym Krzyżem Zasługi (1938), Brązowym Medalem na Polu Chwały. Otrzymał trzy odznaczenia francuskie i 3 angielskie.

ZG PZK nadał mu Odznakę Honorową PZK (nr 168 z dnia 8 .12.1984) Złotą Odznakę Honorową PZK ( nr 007 z dnia 11.10.1997 r.).
Zjazd PZK w Kołobrzegu (10.06.2000 r.) nadał adamowi SP6OF godność członka Honorowego PZK.
Otrzymał także Złotą Odznakę NOT i Złota Odznakę SEP i Zasłużony Pracownik Łączności.
 
Zmarł 16 grudnia 2006 i został  pochowany z honorami wojskowymi  na Cmentarzu we Wrocławiu

SP3CUG, SP2IW, SP8TK