ZIEMBICKI JAN SP6FZ (1909-1969)
- Szczegóły
- Kategoria: Sylwetki
- Opublikowano: niedziela, 05, luty 2017 20:31
- Grzegorz Walichnowski
- Odsłony: 2135
Jan Ziembicki SP6FZ urodził się 19.08.1909 r. w Lwowie. Ojciec Witold był lekarzem i historykiem medycyny, profesorem Uniwersytetu Lwowskiego. 1924 rok miał wielkie znaczenie życiu 15 letniego Jana. W tym właśnie roku uruchomił pierwszy nadajnik i pojawił się na falach eteru pod znakiem LW3. Początkowo były to koncerty nadawane na falach powyżej 200m. W czasie Międzynarodowego Kongresu Radioamatorów w Paryżu w 1925 roku, gdzie Polskę reprezentowała 9-cio osobowa delegacja z Stanisławem Odyńcem na czele uzgodniono wprowadzenie pierwszych uporządkowanych znaków narodowościowych. Janek początkowo zaczął ożywać znaku TPAF a pod koniec roku 1925 TPAR. W wyniku postanowień Konferencji Waszyngtońskiej z dniem 1.01.1929 r. Janek zaczął używać znaku SP3AR. W dniu 6.12.1926 r grupą kolegów radioamatorów założył Lwowski Klub Radionadawców, którego został sekretarzem. Siedzibą klubu było mieszkanie prof. dr W. Ziembickiego (ojca Janka) przy ul. Bielowskiego 6. Wkrótce LKR przemianowany został na Lwowski Klub Krótkofalowców (LKK). Oficjalny statut klubu, z nową nazwą LKK został zatwierdzony w lutym 1927 r. Klub ten , do grudnia 1932r, reprezentował polskich krótkofalowców w IARU
Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury w 1927 r. rozpoczął studia na Oddziale Elektrotechnicznym Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej. Studia zakończył w 1940 r. uzyskując tytuł inżyniera elektryka. Równolegle ze studiami pracował jako asystent na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie zajmował się wpływem prądu wielkiej częstotliwości na organizmy żywe. W 1937 r opublikował „Pamiętnik Zjazdu Lekarzy i Przyrodników”, w którym przedstawił najważniejsze doświadczenia z pracy na UL. Ta tematyka towarzyszyła mu przez całe życie. W 1925 r. Jan pracował pod znakiem TPAR. Pod tym znakiem przeprowadził w dniu 27.02.1928 r pierwsze QSO pomiędzy Polską a nowa Zelandia ze stacją oz4AE. Od 1930 roku z chwilą podzielenia Polski na pięć okręgów SP3AR pełnił funkcje District Managera – okręgu lwowskiego.
Jan Ziembicki był jeżeli nie pierwszy to na pewno jednym z pierwszych krótkofalowców polskich, którzy przeprowadzili łączność z Azją i Afryką. 27 lutego 1928 jako pierwszy nawiązał łączność w paśmie 30 m. z Nowa Zelandią a dwa lata później z Australią. Wtenczas już używał znaku przydzielonego przez LKK tj SP3AR. Już w 1930 roku Janek jako drugi w SP ,po SP3KX z Poznania, uzyskał dyplom za nawiązanie łączności z wszystkimi kontynentami. Na koniec 1929 r miał zaliczonych 65 krajów z wszystkich kontynentów tj. (27 z Europy,10 z Azji, 5 z Oceanii, 15 z Afryki, 4 z Ameryki Północnej, i 4 z Ameryki Południowej) Rok później (27.05.1930) dokonał nie lada wyczyny(jak na tamte czasy) nawiązując łączność z wszystkimi kontynentami w ciągu pięciu godzin. Jako pierwszy w SP nawiązał łączność z stacją z Sumatry, Persi i Abisyni. Jak podaje KP nr 11/29 SP3AR miał jeden z największych w Europie zbiór kart QSL pozaeuropejskich a ich liczba przekraczała 400 szt. W tym czasie miał też ponad 2000 szt kart z Europy.
Wraz ze Stanisławem Kozłowskim TPBB przeprowadził pierwsze badania propagacji fal krótkich pomiędzy Lwowem a Wilnem. Wyniki badań zostały opublikowane w prasie. Od 1932 r pracował pod znakiem SP1AR na podstawie licencji wydanej przez Ministerstwo Poczt i Telegrafów. Był twórcą i kierownikiem biura QSL LKK o zasięgu ogólnopolskim, którego siedzibą do 1938 r. tj do chwili przeniesienia do Warszawy było mieszkanie jego rodziców. Po powodzi w dorzeczu Wisły, Dniestru i Sanu w 1929 r. był organizatorem i szefem pierwszej w Polsce krótkofalarskiej akcji niesienia pomocy poszkodowanym. Stacją koordynującą była stacja SP3AR . W dzienniku stacji było zapisanych ponad 100 przyjętych meldunków alarmowych. Jan Ziembicki był organizatorem i uczestnikiem słynnej słynnej wyprawy badawczej na Howerlę, która odbyła się latem 1930 r. Celem wyprawy było zbadanie propagacji fal radiowych w górach. Działania LKK rozpropagowane były przez IARU i dlatego wyprawa miała duże zainteresowanie krótkofalowców całego Świata.
Jan był bardzo aktywnym członkiem klubu pełnił wiele funkcji a tym kierownika Sekcji Technicznej, kierownika Sekcji DX. W 1935 jako pierwszy w Polsce zbudował amatorski superheterodynowy odbiornik z filtrem kwarcowym. Na wystawie zorganizowanej przez LKK w 1933 r. pokazał zbudowany przez siebie odbiornik telewizyjny. Wiosną 1936 r. zbudował urządzenia nadawczo odbiorcze UKF. Jedno pracowało na 56 MHz a drugie na 430 MHz. Latem jak pierwszy Polak przeprowadził QSO w paśmie 70 cm. W 1936 r brał udział w wystawie zorganizowanej przez Wileński Klub Krótkofalowców, na której wystawił urządzenia własnej roboty. Od założenia, do 14.06.1936 roku był sekretarzem LKK.
Latem 1936 r wówczas pod znakiem SP1AR przeprowadził pierwszą łączność w paśmie 70 cm przy czym dodać należy, że na własnoręcznie zbudowanej radiostacji. Bez cienia wątpliwości Janka można nazwać prekursorem Telewizji Amatorskiej. Już w 1932 roku prowadził nasłuch stacji telewizyjnych z Wielkiej Brytanii i Niemiec. W dniu 22.01.1937 r. przeprowadził pierwsze próby nadawania sygnału TV z własnoręcznie zbudowanego nadajnika w pasmie 85,49 m, które odbierane były miejscowościach oddalonych od Lwowa ponad 150 km. Jego rodzice byli osobami zamożnymi i wpływowymi i dlatego Jan mógł znacząco wspierać działalność klubu.
Przed wybuchem II Wojny Światowej opracował następujące pozycję książkowe: „Przewodnik Krótkofalowca” 1931 ( wspólnie z Józefem Bassem SP3DA i Stanisławem Komarnickim SP3CG. „Co każdy krótkofalowiec wiedzieć powinien” 1934 oraz „Encyklopedia fal krótkich „ 1939. Niestety cały nakład ostatniej książki został zniszczony na początku wojny. Napisał także dwie książki na temat zastosowania elektroniki w medycynie.
Krótkofalowiec Polski w nr. 1/1939 podsumowując swoje upływające 10-lecie stwierdził, że jednym z najwierniejszych współpracowników w upływającym 10-leciu był Jan Ziembicki SP1AR, który zamieścił 37 artykułów technicznych w 55 numerach, 10 artykułów o treści ogólnej w 16 numerach,oraz 1 artykuł techniczny związany z telewizją opublikowany w 3 numerach.
Aktywnie uczestniczył w zawodach krótkofalarskich. W dniach 15-31 01.1932 brał udział w zawodach „Red Espaniola” i zdobył I miejsce w SP a siódme na świecie. Pod znakiem SP1AR w roku 1933 zdobył III m w Światowych Zawodach ARRL . Natomiast w pierwszych światowych zawodach zorganizowanych przez PZK ( obecnie pod nazwą SPDXC ) w dniach 17-30 grudnia 1933r. Stacja SP1AR , na 36 stacji SP biorących dział w zawodach zajęła pierwsze miejsce w SP. Również i w drugich zawodach zorganizowanych w dniach 2 -16 grudnia 1934r. stacja SP1AR zajęła pierwsze miejsce w SP, na 60 stacji SP biorących udział w tych zawodach.
Na początku 1938 r wysłał zgłoszenie do DXCC. Miał wówczas potwierdzone 94 kraje a sierpniu następnego roku przekroczył 100 krajów. W tym czasie tylko 29 krótkofalowców na świecie miało potwierdzonych ponad sto krajów a w tym tylko sześciu z Europu. W amerykańskim miesięczniku „Radio” z kwietnia 1929 r. SP1AR na liście WAZ-Honor Roll figurował na 25 miejscu. SP1AR był współorganizatorem z ramienia LKK w dniach 13-15 lutego 1939 r. ćwiczeń Obrony Przeciwlotniczej na terenie Lwowa, w których krótkofalowcy lwowscy zabezpieczali łączność radiową. Udział krótkofalowców został bardzo wysoko oceniony przez kierownictwo ćwiczeń.
W czasie okupacji hitlerowski Jan był pracownikiem Zakładu Fizyki UL- był kierownikiem warsztatów elektromedycznych okręgu lwowskiego. Jednocześnie był starszym asystentem w Instytucie Sanitarno- Epidemiologicznym w Zakładzie Biologii Ogólnej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W czasie wojny wykorzystują swoja pozycję pomagał swoim kolegom z LKK, a w tym Janowi SP8MJ.
W 1940 r poślubił Elżbietę Rosienkiewicz PL 343, która wspierała redakcję Krótkofalowca Polskiego. Po wkroczeniu armii radzieckiej do Lwowa w 1944 r przeprowadził się do Krakowa. Podjął pracę w firmie ELIN a następnie Państwowych Liniach Dalekosiężnych oraz w Zakładach Robót Elektrycznych. W powyższych firmach nie mógł realizować swoich życiowych planów- pracy zgodnie z jego zainteresowaniami. W 1947 r. przeniósł się do Bielawy gdzie powierzono mu funkcje dyrektora Wytwórni Urządzeń Radiokomunikacyjnych. (późniejsza nazwa Dolnośląskie Zakłady Wytwórcze Urządzeń Radiowych. W 1949 r. po nieudanych próbach rozbudowy zakładu zrezygnował z pracy i został doradcą szpitalnym a po utworzeniu Akademii Medycznej we Wrocławiu był pracownikiem naukowym tej Akademii. Specjalizował się w zakresie wpływu promieniowania elektromagnetycznego na żywe organizmy. Był też konsultantem technicznym w kilku placówkach służby zdrowia na Dolnym Śląsku.
W 1956 r. otrzymał licencje i znak SP6FZ z miejscem zainstalowania radiostacji w Bielawie na ulicy K. Marksa 9. Pod tym adresem figuruje w spisach z lat 1957, 1962 i 1967 r.
W 1970 r. (po śmierci SP6FZ) ukazała się broszura pt. Historia Krótkofalarstwa Polskiego, którego współautorem był Jan Ziembicki.
Za bogatą i nowatorską działalność na rzecz ruchu radioamatorskiego w Polsce został wyróżniony na wiosnę 1939r. Srebrnym Krzyżnem Zasługi W 1930 otrzymał godność Honorowego Członka Wileńskiego Klubu Krótkofalowców a 14.03.1937 r. Honorowego Członka Krakowskiego Klubu Krótkofalowców.
Jan Ziembicki zmarł 15 grudnia 1969 r w Bielawie. Pochowany został w rodzinnym grobowcu matki Marii zd. Grolle na Cmentarzu Rakowickim (Pas południowy nr 53, grób 9)
SP3CUG, SP8TK