PROF. TADEUSZ ŻARNECKI (1907-1991) V PREZES PZK

  • Drukuj
Szczegóły
Kategoria: Sylwetki
Opublikowano: niedziela, 13, maj 2018 13:06
Grzegorz Walichnowski
Odsłony: 980

Tadeusz Marian Żarnecki urodził się 2.02.1907 r. w Krakowie. Do szkoły powszechnej uczęszczał we Lwowie. Od 1915 r. był członkiem harcerstwa. W szeregach tej organizacji uczestniczył w obronie Lwowa. Wraz z rodziną przeprowadził się do Łodzi. W 1926 r. ukończył Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze w Łodzi.

Od 1926 r. studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1934 r. odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych  Rezerwy Łączności w Zegrzu. Po odbyciu służby otrzymał  dyplom inżyniera elektryka. W tym samym roku zatrudniony został w Wytwórni Maszyn Elektrycznych „Elektrobudowa SA”. W 1934 r. wstąpił do  Stowarzyszenia  Elektryków Polskich. Stopień podporucznika  uzyskał po odbyciu ćwiczeń wojskowych w 1935 r. W następnym roku  zmienił zakład i podjął pracę w Fabryce Aparatów Elektrycznych „K Szpotański” na stanowisku konstruktora. Następnie awansował na stanowisko kierownika działu montażowego. 

 

Po mobilizacji we wrześniu 1938 r. walczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji do końca wojny przebywał w obozach jenieckich. W obozie w Woldenbergu (obecnie w Dobiegniewie woj. Lubuskie) był kierownikiem oświetlenia w teatrze obozowym. Tam prowadził zajęcia na kursach z elektrotechniki samochodowej i maszyn elektrycznych. W obozie tym przebywało kilka tysięcy jeńców wojennych. O pozbawienie ich statusu jeńców wojennych i wysłanie, do obozów koncentracyjnych usilnie  ale bezskutecznie zabiegał Heirich Himler. 

Do kraju wrócił w maju 1945 r. i powierzono mu stanowisko dyrektora naczelnego powstającego Centralnego Zarządu Przemysłu Elektrotechnicznego. Zadaniem dyrektora był szybki rozruch i przejęcie wszystkich zakładów poniemieckich na ziemiach zachodnich z czego wywiązał się bardzo dobrze. W pierwszych miesiącach 1946 r. wszedł w skład Tymczasowego ZG SEP. Również w tym roku brał udział w organizowaniu Naczelnej Organizacji Technicznej. W latach 1947-49  był członkiem ZG SEP.  PZK wpisany został  do rejestru Stowarzyszeń i Związków  w dniu 31.03. 1947 r. pod. Nr. 176. Walny Zjazd Krajowy PZK zwołany na dzień 1 lutego 1948 r. na podstawie zatwierdzonego Statutu PZK i wybrał zarząd. Do ścisłego składu zarządu weszły osoby  desygnowane przez władze państwowe. Na Prezesa wybrany został Tadeusz Żarnecki, który pełnił tą funkcję do 22 lipca 1950 r. Okres tej kadencji jest bardzo ważny w historii krótkofalarstwa polskiego. Utworzonych zostało 10 oddziałów terenowych PZK. Dokonany został podział kraju na 9 okręgów wywoławczych. 30.11.1948 r. ukazało się Rozporządzenie MPiT o prywatnych radiostacjach doświadczalnych. Na tej podstawie po 9-letniej przerwie prefiks SP pojawił się w eterze. 27.08 1949 r. MPiT wydało dwie pierwsze powojenne licencje SP1CM i SP5AB. Natomiast dwa dni wcześniej minister obrony narodowej wydał zezwolenie „dla celów służbowych i naukowo-doświadczalnych” o znaku SP5AC. Kolejne zezwolenia SP1SJ, SP1KM, SP1SE oraz pierwsza klubowa dla Oddziału PZK w Poznaniu SP5ZPZ. Zezwolenia  wydane zostały z datą 24.11.1949 r. Mimo, że Prezes PZK nie był licencjonowanym krótkofalowcem ale jego pozycja w PRL i liczne kontakty zagraniczne ułatwiły skuteczne reaktywowanie związku. W prezydium wspierali go dwaj, również nie licencjonowani V-ce prezesi z odpowiednimi pozycjami na szczeblu centralnym i Sekretarz  doświadczony przedwojenny krótkofalowiec mjr. MBP Anatol Jegliński ex SP1CM (SP5CM). Należy nadmienić, że do ścisłego składu prezydium weszły osoby rekomendowane przez organa nadzorujące Związek. Niestety postępujący w początkach lat 50-tych pęd do centralizacji doprowadził do wchłonięcia PZK  w dniu 22. 07. 1950 r. przez nowo powstałą Ligę Przyjaciół Żołnierza. W dniu poprzedzającym to wydarzenie odbył się II Nadzwyczajny Zjazd PZK, który w „demokratycznym” głosowaniu pod nadzorem „życzliwych opiekunów” jednomyślnie podjął decyzję o wejściu PZK w struktury LPŻ- czyli o likwidacji PZK.      

Od 1949 r. był wicedyrektorem Biura Elektryfikacji Kolei a w kolejnym roku przeniesiony został do Biura Projektów „Prozamet” gdzie zajmował stanowisko generalnego projektanta. Od 1949 do 1950 r. był Wice prezesem a następnie prezesem ZG SEP

Od 1950 r pracował w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Warszawie. Z chwilą rozpoczęcia roku akademickiego 1950/51 zajmował stanowisko dziekana Wydziału  Elektrycznego. Od 1950 do 1957 r. był członkiem kolegium redakcyjnego”Przeglądu  Radiotechnicznego”. Od 1951 r. do czasu likwidacji WSI jako samodzielnej jednostki był jej rektorem. Prowadził wykłady z automatyki oraz napędu elektrycznego. W latach 1951-53 ponownie pełni funkcję V-ce prezesa ZG ZEP. W 1953 równolegle pracował w Zakładzie Maszyn i Napędów Elektrycznych  Instytutu Elektrotechniki a po reorganizacji został kierownikiem pracowni Zakładu Zautomatyzowanych Napędów.

Od stycznia 1955 r. z nadania Centralnej Komisji Kwalifikacyjne posługiwał się tytułem docenta.  Był samodzielnym pracownikiem nauki. Nominacje profesora nadzwyczajnego  otrzymał w 1964 r. W 1966 r. WSI wchłonięta została przez Politechnikę Warszawską a prof. Żarnecki został kierownikiem Katedry Elektrotechniki Przemysłowej  Wydziału Elektrycznego. Aktywnie działał w sekcji technicznej Rady Głównej  Szkolnictwa Wyższego i w Radzie  Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej. Wtenczas opracował projekt organizacyjny  Ośrodka  Metodycznego oraz Wydawniczego studiów dla pracujących. Przez wiele lat czynnie uczestniczył w pracach Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. W 1961 r. przewodniczył Głównej Komisji ds Automatyzacji  PKN. Był członkiem Rady Programowej pisma „Pomiary, Automatyka, Kontrola”W 1970 r. przeszedł na emeryturę co podyktowane było ciężką chorobą żony. Do 1981 r. pracował na PW na części etatu.

Otrzymał Krzyż Walecznych za obronę Warszawy. Za aktywna pracę zawodową i społeczna wyróżniony był: Krzyżem Kawalerskim  OOP (1946), Krzyżem Oficerskim  OOP (1958), Medalem Dziesięciolecia PRL(1955) Zmarł 6.12.1991 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym na Warszawskich Powązkach (Kwatera A, rząd 9, grób 1).

Opracowano na podstawie „Sylwetki prezesów SEP” Z. Białkiewicza, Miesięcznika „Radio”

TNX: HF1L

opr. SP3CUG, SP8TK