Stanisław Leszczyna SQ2EEQ ex SP2BUQ

Stanisław Leszczyna  SQ2EEQ ex SP2BUQ urodził się 2.11.1946 roku w Tczewie. Szkołę podstawową ukończył w 1960 roku. W tym samym roku rozpoczął naukę w Technikum Łączności (kierunek teletransmisja) w Gdańsku. Przed rozpoczęciem nauki w technikum, w czasie wakacji, trafił do radio klubu Ligi Przyjaciół Żołnierza w rodzinnym mieście Tczewie przy ul. Lecha 10. Tam spotkał Jana Szarmacha, który był znakomitym radiotelegrafistą, lecz młody Stasiu bardziej zainteresowany był konstrukcjami radioamatorskimi. Wtenczas pod okiem p. Jana uczył się lutowania i montażu przestrzennego. Po roku aktywnej działalności został społecznym kierownikiem radio klubu. W działalność klubową zaangażował się tak bardzo, że do szkoły zaczął uczęszczać w dni wolne od zajęć w klubie. Miał dostęp do wszystkich pomieszczeń klubowych, prawo do dysponowania zawartością magazynka i do radiostacji klubowej SP2KJB. To wówczas miał okazję zapoznania się z demobilowymi radiostacjami typu: 10RT, A7A, RBM-1 oraz odbiornikiem USP. Poznał Innocentego SP2RO, który wykonał Stanisławowi odbiornik do „Łowów na lisa”, a on z tym odbiornikiem wybrał się w 1964 r. na II Ogólnopolskie Zawody LOK w Skierniewicach i zdobył X miejsce w paśmie 3,5 MHz.

 

W ostatnim roku nauki w technikum szczególnie zainteresował się UKF-em. W ramach pracy dyplomowej wykonał wzbudnicę na 144 MHz i dzięki niej uzyskał tytuł technika łączności. Lata 1960-66 pamięta jako nieustanne przygotowania sprzętu do startu w zawodach radiomechaników, Łowach na lisa, próbach UKF, pracę ze starszymi kolegami w zawodach krótkofalarskich, w tym WWDXC.

W 1964 r. wraz z dwoma kolegami rozpoczął przygotowania do egzaminu na świadectwo uzdolnienia. Nauka telegrafii była dla nich koszmarem. Mimo wszystko, po nieomal roku nauki  7.11.1965 r. wszyscy trzej zdali egzamin i jak sam wspomina, zdawali go wspólnie z nauczycielem. W tym samym dniu na sali Wojewódzkiego Klubu Łączności LOK w Gdańsku egzamin razem ze Stanisławem zdawał Olek SP2BNJ i Jurek SP2BIK. Do Polskiego Związku Krótkofalowców wstąpił w 1964 r. Składki członkowskie (20 zł na kwartał) opłacał zarząd powiatowy LOK, było to wynikiem dobrych stosunków panujących w tamtym czasie w Gdańsku pomiędzy zarządami wojewódzkimi LOK a PZK.

Już w grudniu tego samego roku otrzymał z Ministerstwa Łączności zezwolenie kat IV (15W) ze znakiem SP2BUQ. Po uzyskaniu licencji zbudował nadajnik telegraficzny wg SP5QQ na lampie PL81 w stopniu mocy. Oscylator na lampie 6AC7 wykonany na przeciąganym rezonatorze kwarcowym (od radiostacji 10RT) zapewniał wystarczającą stabilność.

Na kilka dni przed wcieleniem Stanisława do wojska otrzymał pismo z Inspektoratu Okręgowego PIR o zamiarze przeprowadzenia kontroli radiostacji. Do odwiedzin nie doszło, bo adresat pisma był już w podoficerskiej szkole wojsk łączności w Mrągowie. Niestety, nie dostał się do jednej z wielu kompanii radiotelegrafistów, o czym marzył, lecz jako technik łączności został skierowany do wyodrębnionego plutonu radiomechaników. W czasie odbywania służby oprócz nauki naprawy sprzętu miał okazję „zapoznać się” z działalnością kontrwywiadu wojskowego. Mimo, że przed pójściem do wojska zgodnie z ówczesnymi przepisami zdał licencję do Ministerstwa Łączności, podejrzewany był przez służby o pracę w eterze pod własnym znakiem z terenu jednostki wojskowej, ponieważ miał swobodny dostęp do samochodowych radiostacji dużej mocy. Dowodem na to miały być karty, jakie zaczęły przychodzić na jego znak do okręgowego biura QSL jako potwierdzenie łączności przeprowadzanych wtedy, kiedy był już w wojsku.  Przed wojskowym prokuratorem uratował go fakt, że podczas jednego z przesłuchań znak SP2BUQ pojawił się w eterze w czasie, kiedy był pod ścisłą „opieką” śledczych, co uwolniło go od podejrzeń o nielegalną pracę w eterze. Niestety, jakieś odium pozostało, po zakończeniu służby wojskowej w 1969 r. mimo wielu starań nie odzyskał zdanej do depozytu licencji, która ważna była jeszcze przez rok.

Pod pierwszym znakiem przeprowadził niewiele QSO, podstawą jego działalności była działalność konstrukcyjna. W 1972 rozpoczął wieczorowe studia na Politechnice Gdańskiej na Wydziale Elektroniki. Jednocześnie pracował (od 1966) w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych Nr 2 w Gdańsku, na wydziale wyposażenia radio i elektrycznego. Biuro to było zakładem specjalnym, pracowało na potrzeby marynarki wojennej, zajmowało się opracowaniem dokumentacji konstrukcyjnej bardzo nowoczesnych na owe czasy i budowanych w Gdańsku okrętów desantowych, kutrów torpedowych i dużych okrętów hydrograficznych. Powstało tam ponad 140 dokumentacji prawie tysiąctonowych okrętów desantowych oraz bardzo szybkich jednostek o prędkości w ataku rzędu 100 km/h. Oprócz pracy ściśle projektowej Stanisław przepracował kilka lat w nadzorze konstrukcyjnym jednej z polskich stoczni, biorąc udział w próbach jednostek na morzu, testach urządzeń demagnetyzujących okręt, instalował i uruchamiał urządzenia radiowe i radarowe, brał udział w strzelaniach z wyrzutni rakietowych WM18 i armat AK 230. Programował pierwsze w Polsce komputery hybrydowe (analogowo-cyfrowe) WAT-103 produkowane przez Wojskową Akademię Techniczną. Za uzyskane w tej pracy patenty został wyróżniony tytułem Mistrza Techniki, a pieniężna nagroda pokryła cały wymagany wówczas wkład na mieszkanie spółdzielcze.

Studia zakończył w 1977 roku, po przedstawieniu i obronie z wynikiem celującym pracy dyplomowej dot. analizy przebiegów stochastycznych w zakresie szumów wybuchowych występujących we wzmacniaczach operacyjnych uzyskał dyplom inżyniera elektronika, w specjalności aparatura pomiarowa i pomiary. W 1978 założył rodzinę, doczekał się dwójki wspaniałych dzieci, które później na szczęście nie wzięły przykładu z taty i chodziły do szkoły we wszystkie dni nauki. Starszy syn, Maciej (1980) mieszka za granicą, jest managerem-logistykiem w Londynie, córka Magda (1984) po doktoracie na UJ w Krakowie kieruje pracą ośrodka współpracy międzynarodowej Regionu Morza Bałtyckiego.

W 1977 Stanisław przeszedł do pracy w zakładach Mechaniki Precyzyjnej UNITRA-MAGMOR, gdzie objął stanowisko głównego konstruktora.  W tym wyspecjalizowanym w zakresie mechaniki precyzyjnej zakładzie UNITRY zajmował się magnetofonami i mechanizmami magnetofonowymi. Ukończył dwuletnie studia podyplomowe w zakresie zapisu magnetycznego fonii i wizji na Politechnice Warszawskiej. Współpracował z ZR Kasprzaka w Warszawie, bydgoską Eltrą i dzierżoniowską Diorą. (Znany wówczas magnetofon hi-fi „Finezja” działał na mechanizmie produkowanym w zakładzie Stanisława).

Jego marzeniem przez lata był powrót do krótkofalarstwa po przejściu na emeryturę. Niestety los przyspieszył plany. W lipcu 1996 r. w ostatnim dniu urlopu udał się z córką na samochodową wycieczkę do Gdyni, która zakończyła się w szpitalu. W 1997 zmuszony był przejść na rentę. 

Nieco wcześniej zaczął trenować telegrafię, mimo prób odzyskania pozwolenia otrzymał zewsząd odpowiedź o braku dokumentów, wobec czego kolejny raz zdał egzamin i w 1995 roku otrzymał znak SQ2 EEQ. Kolejny raz wstąpił do PZK. 

Drugi etap działalności krótkofalarskiej rozpoczął od UKF-u a następnie VHF-u. Pierwsze posiadane urządzenia na te pasma to Digital 941, Kenwood TR751A i Radmor 3011. Pracę na wyższych pasmach, 70cm i 23 cm realizował na własnoręcznie wykonanych transwerterach pasmowych. Jego ulubione pasmo to 50 MHz, ulubiony rodzaj łączności – CW przez zorzę.

W zawodach „Dni Morza 2001”  w paśmie 144 MHz zdobył 1 m.

W latach 2001 - 2004 razem ze Zdzisławem, SP6LB był członkiem zarządu Stowarzyszenia PK UKF, którego był współzałożycielem w czerwcu 2001 r. W lipcu 2001 r. jako pierwszy Polak nawiązał łączności z Litwą, Łotwą i Estonią w paśmie 430 MHz. Pierwsze łączności Polski z Litwą, Łotwą i Estonią w paśmie 1296 MHz są również autorstwa Stanisława.  W LYAC 2000 i 2001 w paśmie 432 MHz zajął 2 m a w 2001 roku 3m w paśmie 144 MHz.

Na polskich listach osiągnięć na pasmach 50/144/432 i 1296 MHz zajmował w różnych latach miejsca od 4 do 30. Pracując wyłącznie CW/SSB, bez użycia technik cyfrowych, zaliczył ponad 500 lokatorów na 50 MHz i ponad 200 lokatorów na 144 MHz, oraz 80 lokatorów na 430 MHz i 30 lokatorów na 1296 MHz. Dyplom AC15Z za łączności wyłącznie na pasmach VHF zdobył w 2002 r., rok wcześniej również za pracę na VHF/UHF uzyskał dyplom Worked 21 Meridian. W Intercontest 50 MHz w roku 2006 i 2009 zdobył 3 m. W latach 2007, 2008 zajął 1 miejsca.

Od 2009 r. używa fabrycznego transceivera Yaesu FT-920, jako następny kilka lat temu pojawił się FTDX3000, a park urządzeń na UKF uzupełniony został o transceivery IC-275H i TR851E oraz transwerter Elecraft XV.

W okresie od 1997 do 2007 pełnił funkcję sekretarza i wiceprezesa Trójmiejskiego Stowarzyszenia Krótkofalowców w Gdańsku. W 1997r. zorganizował krajowy program współzawodnictwa latarnianego, w latach od 1998 do 2010 był managerem dyplomu „Polskie Latarnie Morskie”. Od 2010 roku jest przewodniczącym Oddziałowej Komisji Rewizyjnej Żuławskiego Oddziału Terenowego PZK Nr 16 z siedzibą w Malborku. Z ramienia tego oddziału od 2011 r. jest członkiem ZG PZK, jako delegat OT16 uczestniczył w zjazdach PZK w Łowiczu, Burzeninie i Warszawie.

W 2009 roku nawiązał kontakt ze Starostwem Powiatowym w Tczewie w zakresie łączności na wypadek sytuacji kryzysowych, a od 2013 roku jest koordynatorem Tczewskiego Klubu Krótkofalowców ds. współpracy z organami administracji państwowej i samorządowej na mocy imiennego upoważnienia wydanego przez sekretarza Prezydium PZK, Piotra SP2JMR.

Był pomysłodawcą i wykonawcą wraz z kolegami kilku bikonów. Jest operatorem odpowiedzialnym za prace ostatniego z nich na pasmo 2m i 70 cm, który zainstalowany jest w Malborku.  W zawodach IARU 2018 na 50 MHz w kategorii MO/6H zdobył 2 m w Polsce a 11 w Europie. Rok później w tych samych zawodach sklasyfikowany został na 1 m w SP i 10 w Europie. Pierwsze miejsca zajmował w II próbach Subregionalnych 50 MHz 2004 i 2018. Był bezpośrednim świadkiem rozkwitu i upadku polskiej elektroniki. Na emeryturę przeszedł w 2011 r.

Za aktywną pracę zawodową oraz za działalność w LOK-u odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz brązową odznaką „Zasłużony Działacz LOK”, odznaką „Za Zasługi dla m. Gdańska”. Zarząd Główny PZK w 2013 r. nadał Stanisławowi Odznakę Honorową PZK (nr 897). Ma na koncie kilka wyróżnień ZW NOT za osiągnięcia techniczne.

 

TNX: SQ2EEQ

                                                                                 SP3CUG, SP2BZR