ANDRZEJ GAMDZYK SP5PO

  • Drukuj
Szczegóły
Kategoria: Sylwetki
Opublikowano: piątek, 16, październik 2020 18:11
Grzegorz Walichnowski
Odsłony: 696

Andrzej Gamdzyk SP5PO urodził się 7.03.1933 r. w Warszawie. Ojciec był mechanikiem lotniczym,a matka mistrzynią krawiectwa. Okupację niemiecką,a w tym także Powstanie Warszawskie spędził w Warszawie. Po upadku powstania Niemcy spalili jego rodzinny dom. Szkołę podstawową ukończył w 1952 r. W kolejnym roku wstąpił do klubu łączności w dawnej YMCA przy ulicy Konopnickiej 6. Następnie kontynuował naukę w Liceum Radiotechnicznym Polskiego Radia dla Pracujących przy ul. Hożej 85 w Warszawie. Jego z nauczycielami byli min.: Jerzy Rutkowski późniejszy SP5JR (Prezes PZK w latach 1985-1990) i Jerzy Węglewski (później SP5WW). W czasie nauki pracował w Centralnym Laboratorium Polskiego Radia. Już wówczas (1953 r.) samodzielnie zbudował odbiornik telewizyjny na lampie radarowej LB8 wielkości pudełka zapałek na bazie opisu w czechosłowackim „Amaterskim Radio” i dzięki wyjątkowo dobrym warunkom propagacyjnym jakie występowały w drugiej połowie lat pięćdziesiątych, odbierał sygnały DX-owych stacji telewizyjnych. Miał okazję oglądać programy TV z Paryża (819 linii), z Rzymu (625 linii) i Londynu (415 linii). Jednym z członków komisji egzaminacyjnej, przed którą Andrzej zdawał egzamin na licencję, był Jerzy Węglewski SP5WW.

 

 

Pierwszą licencję UKF ze znakiem SP5UT otrzymał w 1952 r. Kolejny znak SP5UAI otrzymał w 1954 r. Licencja ta umożliwiła Andrzejowi uczestnictwo w wyprawach w Tatry, Pieniny i Sudety oraz udział w Polnym Dniu UKF. W dniach 3-4.07.1954 r. pracował z Babiej Góry w paśmie 87 MHz. W 1955 r. uczestniczył w czechosłowackim PD w Pieninach. Z Trzech Koron pracował zespół warszawski pod znakiem SP5UAD (wcześniej SP5UJ) pod kierownictwem Zenona Korsaka SP5CF. W grupie byli również inż. Janusz Wojciechowski, Bogusław Przeworski SP5BP, Andrzej Barszczewski oraz Ryszard Lipiec SP5-012. Członkowie ekipy SP5CF pracowali na transceiverze z lampą RL1 i 16-to elementowej antenie ścianowej. Do pracy na UKF-ie na Śnieżniku w czechosłowackich zawodach „Polni Den” zbudował zdalnie sterowany zestaw urządzeń nadawczo-odbiorczych pracujących w paśmie 70 cm.

Od jesieni 1962 r, pracował na nadajniku z lampą 829B w stopniu końcowym, a odbiornik na 6CW4. 14 elementowa antena zainstalowana była na 10 m nad ziemia.

Zezwolenie pozwalające na pracę na falach krótkich ze znakiem SP5PO otrzymał 19.07.1957 r. Mieszkał wówczas na warszawskim Mokotowie przy ul. Irysowej 2.

Pasją Andrzeja od najmłodszych lat były konstrukcje. Budował transceivery UKF na pasma 2 m i 70 cm. Pierwszy 100W nadajnik SSB KF zbudował w 1958 r. Wkrótce po tym jak na pasmach amatorskich emisją SSB pojawił się Julian SP3PL i Antoni SP7LA. Był w ścisłej czołówce Polaków dysponujących tą emisją. Aktywnie pracował w zawodach aby krótkofalowcom całego Świata dać możliwość zaliczenia stacji SP na ssb. Zawsze przedkładał zagadnienia konstrukcyjne nad operatorskimi i aktywnością na pasmach.

W miesięczniku „Radioamator” przedstawił opis swego nadajnika SSB co miało duże znaczenie i ułatwiło start nową emisją wielu polskim krótkofalowcom. Po nieudanej próbie zdobycia indeksu wyższej uczelni Andrzej podjął pracę.

Drugim miejscem pracy Andrzeja był Zakład Wojskowy przy Zakładach M. Kasprzaka w Warszawie „Rejonowe Przedstawicielstwo Wojskowe „8RPW”,w którym pracował przez jeden rok przy produkcji urządzeń radiowych dla wojska. Pracę tą otrzymał dzięki poparciu Anatola SP5CM. Po roku pracy w Kasprzaku rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Komunikacji, ale po roku przeniósł się na Wydział Łączności. W przerwie studiów w 1960 r. wznowił pracę w pierwszym zakładzie, który przekształcony został w Ośrodek Naukowo- Techniczny o nazwie Centrum Naukowo-Techniczne Radia i Telewizji „CENTRiT” z afiliowanym zakładem produkcyjnym „Fonia”.

Praca magisterska Andrzeja była kontynuacją jego opracowania z CLPR systemu służącego do korekcji sygnału telewizyjnego w zastosowaniu do pierwszego polskiego magnetowidu. Studia na PW ukończył w 1965 r. i uzyskał tytuł magistra inżyniera elektronika ze specjalnością „Teletransmisja”.

Zimą 1959 r. uczestniczył w wyprawie speleologiczno - krótkofalarskiej do groty Miętusiej w Tatrach. W ramach przygotowań do wyprawy Andrzejowi przypadł udział zabezpieczenia sprzętu UKF odpornego na wilgoć i trudne warunki. Celem wyprawy było testowanie sprzętu radiokomunikacyjnego pod ziemią. W 1963 r. ożenił się z Aleksandrą. W 1967 r. otrzymał zezwolenie na pracę radiostacji z pokładu jachtu IX Fala na Adriatyku pod znakiem SP5PO/MM.

W latach sześćdziesiątych na łamach Biuletynu Warszawskiego Klubu Krótkofalowców i Zarządu Oddziału Wojewódzkiego PZK przedstawiał opracowania nowoczesnych konstrukcji przydatnych krótkofalowcom. I tak w numerze 3/5 z 1961 r. opisał układ kluczowania. W 1962 w numerze 5-6 opisywał jednolampowy generator kwarcowy z powielaniem częstotliwości z 8 na 144 MHz. W grudniowym numerze 1964 r. przedstawił opracowania zatytułowane „Tranzystorowy mnożnik Q dla pośredniej 1400 kHz” i „Lampowy mnożnik dobroci”. W dziale technicznym kwietniowego numeru z 1967 r. opisał automatyczny układ ograniczający przesterowanie PA klasy AB1 w nadajniku SSB oraz układ do stałej kontroli liniowości wzmacniacza mocy nadajnika SSB i mnożnik dobroci.

W dniu 19.02.1977 r. Rada Naukowa Instytutu Łączności zatwierdziła kwalifikacje Andrzeja do zajmowania stanowiska adiunkta naukowo-badawczego w CENRiT - zakładu na prawach Instytutu Naukowego.

Wówczas wykładał na Politechnice Warszawskiej na studiach podyplomowych zagadnienia dotyczące rejestracji magnetycznej obrazów TV.

 W 1974 r. uczestniczył w miesięcznym stażu w Stanach Zjednoczonych, gdzie miał okazję odwiedzić zakłady produkcyjne i laboratoria magnetowidów firmy Ampex. W latach 1978 do 1985 zatrudniony był na stanowisku Kierownika Oddziału Kontroli Jakości i Uruchomień maszyn do rejestracji magnetycznej. Odpowiadał za parametry mechaniczne i elektryczne bieżącej produkcji kooperacyjnej dla firmy Robert Bosch GmbH w Darmstadt w RFN.

W pierwszym roku pracy oddelegowany został do Boscha, gdzie odbywał roczne praktyki w zakresie mechaniki precyzyjnej, konstrukcji i produkcji urządzeń.

W czasie pobytu w Niemczech zbudował tranzystorowy transceiver o mocy 50 W i nadał mu nazwę „Olaboga”. Uzyskał niemieckie zezwolenie i na tym sprzęcie pracował pod znakiem SP5PO/DL.

W tamtych czasach uzyskanie zezwolenia przez obywatela Polski graniczyło z cudem. Jednak fakt, ze Andrzej pracował legalnie w niemieckiej firmie i pomoc niemieckich krótkofalowców przyczyniło się do pozytywnego rozpatrzenia wniosku.

W 1985 r. przez kwartał pracował w amerykańskiej Firmie RCA na wyspie Jersey C.I. Tam się uczył serwisowania urządzeń RCA do rejestracji magnetycznej sygnału TV.

Andrzej uzyskał dwa świadectwa autorskie Urzędu Patentowego o dokonaniu wynalazków ukierunkowanych do użycia przy rejestracji obrazu telewizyjnego.

W dniu 25.05.1991 r. został członkiem SP OTC (nr 84).

Od 1992 r. prowadzi firmę „ Mikroport Serwis” serwisową dla urządzeń studyjnych, napraw mikrofonów profesjonalnych i innych urządzeń audio.

Oprócz krótkofalarstwa intersowal się i aktywnie uprawiał żeglarstwo, turystykę pieszą i narciarstwo.

Do grona swoich najbliższych przyjaciół zalicza: Juliana SP3PL, Wojciecha SP5FM, Edwarda SP5CQM, Zbigniewa Krasowskiego SP5OC, Eugeniusza SP5HTW oraz: Jurka SP3DG(sk), Witolda SP5AU(sk), Adama SP5AY(sk), Bogusława SP5BP.

Dwukrotnie wyróżniony został przez Komitet Naukowy Techniki za udział w pracy nad opracowaniem urządzeń do rejestracji magnetycznej obrazów TV.

 

TNX: SP5PO, SP3CSD

 

Opr. SP3CUG, SP2BZR, SP8TK, SP8DA, SP8GSC