STANISŁAW BECHER SP7CXV

 

Stanisław Becher SP7CXV urodził się w 1945 r. w miejscowości Koszary w województwie kieleckim. Do Szkoły Podstawowej chodził w miejscowości Błaziny, która mieściła się dwa kilometry od miejsca zamieszkania. Pierwsze kontakty z radiem miał w czasie licznych odwiedzin u okolicznego leśniczego, byłego partyzanta, który miał radioodbiornik. Dla młodego Stasia było to wielkie przeżycie. Gdy był w szóstej klasie w Iłży nabył broszurę zatytułowaną „Jak zbudować radio detektorowe”. Mimo olbrzymich problemów ze zdobyciem wszystkich podzespołów zbudował swoje pierwsze radio. Eksperymentował z cewkami o różnej średnicy, powiesił antenę zainstalował uziemienie i po wieku dniach radio ruszyło. Była wielka radość, ale tylko nauczyciel Fizyki pochwalił Stasia i mobilizował do dalszych eksperymentów. Był też rodzinnym ekspertem przy zakupie radioodbiornika. Tata z kolegami wieczorami słuchali „Radia Wolnej Europy” bez większych zakłóceń a to ze względu na nieświadomie zbudowany 200 m „beverage” w kierunku Monachium. Nadal jednak modernizował swój odbiornik detektorowy.

W pobliskim lesie, gdzie pilnowali pasące się krowy zbudował kilka anten i uziomów i tak słuchał swego radia wraz z kolegami. Już w szkole podstawowej uczył się telegrafii we własnym zakresie. Własnoręcznie zrobiony klucz podłączał do radia po przeróbkach i ćwiczył pod nieobecność pozostałych członków rodziny bo pisk był ogromny. Po skończeniu Szkoły Podstawowej, jego marzeniem było dostanie się do szkoły na kierunek radiowy. Niestety szkoły takie były w Warszawie, Krakowie i w kilku dużych miastach oddalonych od rodzinnej miejscowości bardzo daleko. Ostatecznie rozpoczął naukę w Technikum Mechanicznym przy fabryce samochodów „Star”. Mimo, że dojazd do szkoły zajmował mu ponad trzy godziny w jedną stronę, to znajdował czas na uczestnictwo w zajęciach Klubu LOK.

Wiedzę zdobywał też poprzez lekturę „Radioamatora”. Na bazie schematu zamieszczonego w miesięczniku zbudował konwerter KK do domowego radioodbiornika. Po kilku nieudanych próbach i modernizacji konwerter ruszył a Stanisław mógł słuchać stacji amatorskich. Najbardziej w pamięci utkwiły mu łączności prowadzone przez Emila SP2CC. W ostatniej klasie technikum zapisał się na kurs radiomechaników organizowany przez LOK. W przerwach zajęć słuchał łączności krótkofalarskich na odbiorniku „Lambda”. Kurs radiomechaników pozwolił mu na podjęcie pracy w kieleckim ZURiT, jako stażysta w SOT 30 przy ul. Sienkiewicza.

Wtedy to spotkał wspaniałych krótkofalowców Jerzego SP7HF, który był kierownikiem zmianowym oraz Andrzeja SP7ASZ, który często go odwiedzał. Bywał też klubie LOK SP7KAK. Kursu krótkofalarskiego nie ukończył, bo trzeba było iść do wojska. W 1965 r powołany został do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Dzięki wstawiennictwu Jerzego SP7HF otrzymał skierowanie do ośrodka szkolenia wojsk łączności lotniczej w Nowym Dworze Mazowieckim.

Po kursie radiotelegrafistów został instruktorem w szkole, a następnie został przeniesiony na Warszawskie wojskowe „Okęcie”, gdzie został dowódcą radiostacji KF. Tam spotkał Janusza SP7BDX, który został kolejnym nauczycielem Stanisława.

Wszedł w posiadanie odbiornika US9, który po adaptacji mechanicznej stanowił wyposażenie nasłuchowe. Przy Wsparciu Jerzego SP5WW zdobył elementy konieczne do zbudowania nadajnika, kondensator VFO lampę GU50 itp. Po skończeniu służby wojskowej w 1967 r. do Kielc nie wrócił, pracę podjął w ZURiT oddział Starachowice SORiT 9 przy ul Staszica. W miejscowym LOK-u prowadził kursy naprawy telewizorów. Po wyjściu do cywila bez trudności w Wojewódzkim Zarządzie LOK zdał egzamin na świadectwo uzdolnienia kat I. Członkami komisji PIR Kielce byli: Inż. Boliński LOK Kielce i Aleksander Sitarz SP7AGJ.

W czasie oczekiwania na licencję rozbudował odbiornik i ostatecznie miał do dyspozycji pasma od 3,5 do 21 MHz oraz ze zgromadzonych elementów nadajnik CW/AM pasma 3,5 7,14,21 MHz. Zezwolenie ze znakiem SP7CXV (moc 50W) otrzymał w pierwszych dniach listopada 1968 r. i wystawione było na adres Starachowice ul. 6 Września 39-A.  Pierwszą łączność na fonii (AM) przeprowadził w dniu 09.11.1968 r. z Kazimierzem SP7 CKT ze Starachowic. W 1978 zawarł związek małżeński i mimo trudnych warunków lokalowych ale z wielką wyrozumiałością żony mógł kontynuować działalność krótkofalarską.

W 1973 r otrzymał mieszkanie spółdzielcze w Starachowicach. Niestety warunki antenowe były kiepskie. Po wybudowaniu sąsiedniego budynku Stanisław mógł zawiesić między blokami anteną G5RV oraz 3 - pasmowy GP własnej roboty co w zdecydowany sposób poprawiło komfort pracy.

Po kilku latach i likwidacji ZURiT zmienił miejsce pracy i zajmował się naprawą radiotelefonów. W nowej firmie miał większy dostęp do przyrządów pomiarowych. Dysponował też większą ilością czasu. W tym okresie Stanisław zbudował nowy nadajnik CW/SSB.

W 1974 r. w Krakowie w technikum łączności po 2-ch latach zmienił zawód z technika mechanika na technika elektronika. Kolejnym urządzeniem był jednopasmowy transceiver tranzystorowy wg SP5QU. W kolejnym etapie rozbudował trx na wszystkie pasma KF. W stopniu mocy nowego urządzenia pracowała lampa QQE 06/40. Kolejną konstrukcją był transceiver zbudowany na bazie opisów Jerzego SP5WW. Po zakończeniu budowy i pierwszych udanych próbach nastał mroczny czas Stanu Wojennego. Należało oddać zezwolenie i sprzęt nadawczy. Stanisław miał do dyspozycji dwa urządzenia i postanowił oddać do depozytu stary TRX. Przez cały czas stanu wojennego miał możliwość słuchania na nowym trx-sie i modernizowania urządzenia.

Po odzyskaniu licencji rozpoczął pracę na nowym urządzeniu. Na dachu postawił nową antenę GP na pasmo 20, 15 i 10 m. W międzyczasie otrzymał zezwolenie z limitem mocy do 250 W. Zbudował wzmacniacz na dwóch lampach GU 50 a następnie na trzech GU50 w obudowie po FM 325.

Szybko spełnił warunki członkostwa do SPDXC i pod wpływem namowy Tadeusza SP7HT, Jurka SP7CVW i Andrzeja SP7ASZ w 1997 r. wstąpił do klubu (nr członkowski 631).

Trzykrotnie był delegatem na Zjazdy Krajowe z oddziału OT-3 w Kielcach oraz w latach dziewięćdziesiątych przez dwie kadencje był członkiem zarządu tego oddziału.

Po zmianie przynależności do oddziału OT-51 przez dwie kadencje był członkiem zarządu oddziału. Reaktywował Klub Krótkofalowców przy Spółdzielni Mieszkaniowej w Starachowicach-SP7PFD, którego jest członkiem, a od kilku lat Prezesem. Za jego kadencji w 2009 r. klub został uhonorowany OH PZK. Klub ma kilkunastu członków w tym 8-miu członków SPDXC.

Na podstawie książki Andrzeja SP5AHT „Konstrukcje krótkofalarskie dla zaawansowanych” zbudował modułowy transceiver Catalina wg OZ1ETU. W 2003 r. nabył antenę 7-el logperiodic od kolegi Waldka SP7GXP. Urządzenie to zbudował w 90% z elementów pochodzących ze szwedzkiego magnetowidu. Stanisław zmodyfikował urządzenie. Zbudował drugie VFO, cyfrowy wyświetlacz częstotliwości, filtr telegraficzny. Do urządzenia dobudował wzmacniacz mocy na trzech lampach GU 50. W 2007 r. zakupił fabryczny transceiver IC-735 a następnie Icom 756 PRO 2.

W 2009 r. na prośbę Ryszarda SP4BBU napisał własne wspomnienia, które zostały opublikowane najpierw w broszurce „Krótkofalarstwo moją pasją”a następnie w wydaniu książkowym „Wywołanie ogólne”w 2011 r.

Ciekawsze Dyplomy HONOR ROLL, ARRL-DXC, WAZ-CW, 5 Band DXCC, SP-CW-C, SPDXC.

W zawodach pracuje tylko na CW i raczej bez większych sukcesów, raczej dla statystyki.

Wszystko to można zobaczyć i poczytać na jego stronach własnoręcznie zbudowanych przed laty https://qsl.net/sp7cxv/index.html oraz nowej aktualnej  http://sp7cxv.cba.pl Uczestniczył w szkoleniu dziesiątek młodych adeptów krótkofalarstwa.

W 2006 r. został członkiem Polskiego Klubu RVG (nr 92). Jest także członkiem SP- CW-C. 

Na Zjeździe SPDXC w 2013 r. a w 2018 r. ponownie wybrany został członkiem Komisji Rewizyjnej. Przeprowadził 250 tysięcy łączności z 338 podmiotami z czego 338 potwierdzonymi.

Pracuje głównie telegrafii, fonii oraz na trybach cyfrowych rtty-psk-hell-sstv a ostatnio ft8.

Do grona najlepszych przyjaciół krótkofalarskich zalicza: Kolegów klubowych. Od wiosny 2018 r. jest członkiem OTC z nr 364.

Za bogatą działalność społeczną na rzecz polskiego krótkofalarstwa uchwałą ZG PZK z 15.03.2003 r. otrzymał Odznakę Honorową PZK (nr 580), a uchwałą ZG PZK z 5.09.2020 r Złotą Odznakę Honorową PZK (nr 144/Z).

 

TNX: SP7CXV

                                                                                         SP3CUG, SP2BZR