INŻ. PŁK. ZYGMUNT KARAFFA - KRAEUTERKRAFT SP1KK(1892-1964) II PREZES PZK
- Szczegóły
- Kategoria: Sylwetki
- Opublikowano: piątek, 11, maj 2018 20:19
- Grzegorz Walichnowski
- Odsłony: 1138
Zygmunt Karaffa - Kraeuterkratf urodził się15.04.1892 r. w Warszawie. Był z pochodzenia i wyznania Karaimem. W miejscowości Troki niedaleko Wilna, gdzie do dziś mieszka społeczność Karaimów znajduje się tablica ,w języku polskim, informująca o tej grupie etnicznej osiadłej na terenie Polski w XIV wieku.
Był uczniem gimnazjum im. M. Kreczmera w Warszawie. Po ukończeniu gimnazjum studiował na Instytucie Elektrotechnicznym we Francji. Dyplom inżyniera elektrotechnika uzyskał w 1915 r.Kolejne dwa lata był nauczycielem matematyki i fizyki w gimnazjum w Łodzi.
Z chwilą odzyskania niepodległości w 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Szybko awansował i został zastępcą Szefa Łączności Dowództwa Korpusu w Łodzi. W 1920 r. awansowany był do stopnia majora. W 1923 r. skierowany został na studia do Wyższej Szkoły Elektrotechniki w Paryżu.(Ecole Superieure d,Electicite) Studia ukończył w 1925 r z tytułem inżyniera radioelektryka. Wchodził w skład komisji wojskowej I Ogólnopolskiej Wystawy Radiowej, która miała miejsce w 1926 r. Był członkiem Związku Polskich Inżynierów RP. W 1935 r. został członkiem Rady Głównej Naczelnej Organizacji Inżynierów RP. Po powrocie do Polski skierowany został do Centralnych Zakładów Wojsk Łączności przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. Był członkiem Zjednoczenia organizacji Radioamatorskich, które powstało w 1929 r. W latach 1929-1934 r. jako ppłk. Dowodził Pułkiem Radiotelegraficznym w Warszawie. Do wojny mieszkał w Warszawie przy ul. Rozbrat 32.
W 1927 r. był współautorem publikacji pt.” Poradnik dla Radjoamatorów” Licencję o znaku SP1KK otrzymał na początku lat trzydziestych. Został wytypowany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych do zespołu przy Instytucie Radiotechnicznym mającej za zadanie stworzenia ogólnopolskiej organizacji krótkofalarskiej. Zasiadał w prezydium Zjazdu Założycielskiego PZK w 1930. Podczas Walnego Zgromadzenia PZK, które odbyło się w dniach 15-16. 03.1931 r. w siedzibie Stowarzyszenia Elektryków Polskich w Warszawie przy ulicy Królewskiej 11 został wybrany prezesem PZK. Głos za oddali wszyscy delegaci (513 członków). W czasie zjazdu wygłosił referat „Przysposobienie Wojskowe Radiotechniczne”. Na antenie Polskiego Radia miał wystąpienie o polskim krótkofalarstwie” chyba jako jedyny prezes w historii PZK.
Przyczynił się do założenia Towarzystwa Przyjaciół Pułku Radiotechnicznego w Warszawie.
Na kolejnym Walnym Zgromadzeniu PZK ( 17-18.06. 1933 r.) Ponownie został wybrany prezesem PZK. W czasie zjazdu złożył sprawozdanie z przebiegu Konferencji Telekomunikacyjnej w Madrycie na którym reprezentował PZK. Funkcję tą pełnił do lipca 1935 r. W czasie zjazdu SP1KK zaproponował wysłanie do Prezydenta RP prof. Ignacego Mościckiego i do Marszałka Józefa Piłsudskiego „depesz hołdowniczych” (nazewnictwo z 1933 r.) Min. dzięki jego zaangażowaniu w dniach 17-30.12.1933 r. odbyły się pierwsze coroczne zawody międzynarodowe zorganizowane przez PZK. Zawody uznane zostały w świecie krótkofalarskim jako bardzo udane. Uczestnicy zawodów logi musieli przesłać do Komisji Lwowskiego Klubu Krótkofalowców wraz z kartami QSL. Kontynuacja tych zawodów jest SPDX Contest
Ogłaszanie wyników odbyło się się 31.10.1934 r. we Lwowie i było transmitowane przez Polskie Radio w programie ogólnopolskim. W uroczystości brali udział Dyrektor PR we Lwowie i jednocześnie Prezes LKK Witold Korecki SP1GY, Zygmunt SP1KK jako prezes PZK
oraz honorowy członek LKK dr. Tadeusz Malarski ( prezes PZK w latach 1935-1937.)
W czasie Walnego Zebrania PZK w 1935 r. nadano, po raz pierwszy w historii PZK, godność członka Honorowego PZK. ustępującym członkom zarządu: prezesowi ppłk. inż. Karaffa- Kraeuterkraftowi SP1KK i vice- prezesowi inż. Manczarskiemu za całokształt dotychczasowej działalności na rzecz umocnienia roli PZK w strukturach działalności krajowej i zagranicznej. Ponadto należy zaznaczyć, że podczas tej 4-letniej kadencji prezesowania nastąpiło wiele istotnych uregulowań prawnych i organizacyjnych w działalności krótkofalarstwa polskiego min: Zatwierdzenie przez władze państwowe Statut PZK. Przejęcie przez PZK członkostwa w IARU . Miesięcznik „ Krótkofalowiec Polski” został uznany jako oficjalny organ PZK. MPiT przekazało PZK prawo przeprowadzania egzaminów na „Świadectwa Uzdolnienia” uprawniające do ubiegania się o zezwolenia. Współpraca z Ministerstwem Spraw Wojskowych w prowadzeniu kursów dla radiotelegrafistów. Współpraca z Instytutem Radiotechnicznym w badaniach nad rozchodzeniem się fal krótkich. Współpraca z Ligą Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej w zabezpieczeniu przez członków PZK łączności radiowej .
Od 1935 do 1939 r. był prezesem Społecznego Zrzeszenia Inżynierów Rzeczypospolitej Polskiej.
Z chwilą przejścia w stan spoczynku w 1934 r został Sekretarzem Generalnym Polskiego Radia.
W 1936 roku wraz z prof. J. Groszkowskim (pierwszym Prezesem PZK) brał udział w w kongresie Międzynarodowej Unii Radioamatorskiej w Paryżu. Był współinicjatorem powołania Społecznego Komitetu Radiofonizacji Kraju (1937 r.) Został sekretarzem generalnym SKRK. W nawiązaniu do działań SKRK opublikował szereg artykułów między innymi w pismach” Radioamator”, „Krótkofalowiec Polski”, „Polska Zbrojna” „Przemysł Wynalazki” Z jego inicjatywy w 1934 r. wydawany był miesięcznik „Nowy Radjo-Amator”, w którym pełnił funkcję Przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego.
Od 1938 r. do wybuchu II Wojny Światowej był dyrektorem stacji krótkofalowych PR.
Wraz z częścią pracowników Polskiego Radia ewakuował się do Rumuni a następnie do Francji.
Zgłosił się do powstającej armii polskiej. Po kapitulacji Francji w 1940 r. zamieszkał strefie wolnej na południu Francji gdzie rozpoczął tajną działalność w Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość.
Był wykładowcą z dziedziny łączności w ośrodkach w Hyeres oraz Mont Dore. Od 1942 r POWiN przekształcone zostało w Podziemny Ruch Oporu, w którym pracował pod pseudonimem „Karaś”
Kolejno był dowódcą 662 kompanii, dowódcą podokręgu Allier, zastępcą dowódcy okręgu Ambert. Był też oficerem łącznikowym z partyzantką francuską FFI. Podczas wyzwalania Francji uczestniczył w walce z Niemcami. Po wyzwoleniu Francji pracował w Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu. Jego zadaniem było przygotowanie żołnierzy do życia w cywilu. Od 1942 r. pracował w różnych instytucjach i firmach. Udzielał się w pracy społecznej Polonii francuskiej. Był członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Polskich we Francji.
W uznaniu pracy zawodowej i społecznej otrzymał „Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-21”
„Medalem Dziesięciolecia”, „Srebrny Krzyż Zasługi” (1928), Złoty Krzyż Zasługi (1938) „Krzyż Niepodległości” (1931), „Order Polonia Restituta”. „Ritzy Womankind Orderu „Korony Rumuńskiej”(1932) „Crois de Guerre avec Etoile i Medaille de la Resistance Francaise”
Zygmunt Karaffa-Kraeuterkraft zmarł 4.04.1964 r. w Paryżu i pochowany został na cmentarzu Batignolles.
Przy opracowani wykorzystano artykuły min. z „Radioelektronicy polscy”, przedwojennego „Krótkofalowca Polskiego”, „Radjo-Amator Polski”, „Nowy Radjo Amator”
Opr. SP3CUG, SP8TK